Warmia i Mazury

Czy wiesz jaki skład ma Twój przysmak?

Rezultatem badań naukowców jest m.in. obowiązek wskazywania alergenów oraz dodatków do żywności w oznakowaniu żywności sprzedawanej w UE.

Mam ciężką alergię na orzeszki ziemne – jak sprawdzić, czy w mojej żywności nie ma ich śladowych ilości?

Na alergie pokarmowe nie ma lekarstwa. Jedynym sposobem radzenia sobie z tą sytuacją jest unikanie żywności, która powoduje wystąpienie objawów alergii. Prawodawstwo europejskie, poparte nauką, gwarantuje zamieszczanie informacji dotyczących alergenów na opakowaniach żywności.

Reakcja alergiczna może być wywołana nawet przez niewielką ilość składnika żywności, na który dana osoba jest wrażliwa. Objawy reakcji alergicznej mogą być łagodne (swędzenie lub wysypka), ale mogą przechodzić także w cięższe objawy, na przykład wymioty, biegunkę, świszczący oddech i czasami anafilaksję (wstrząs anafilaktyczny). Na alergie pokarmowe nie ma lekarstwa. Jedynym sposobem radzenia sobie z tym schorzeniem jest unikanie żywności, która je wywołuje. Można to zrobić, sprawdzając składniki na etykietach żywności opakowanej oraz – w przypadku żywności sprzedawanej luzem/nieopakowanej – poproszenia o listę alergenów zawartych w tego typu produktach. Jasne i dokładne informacje o alergennych składnikach towarzyszące środkom spożywczym mają w tej sytuacji kluczowe znaczenie.

Opinie naukowców z Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności w zakresie alergii pokarmowych są istotnym elementem branym pod uwagę w procesie legislacyjnym dotyczącym znakowania żywności. W rezultacie zgodnie z prawem UE producenci żywności sprzedawanej w Unii Europejskiej muszą obowiązkowo wskazywać w oznakowaniu żywności 14 alergenów : (1) orzeszki ziemne, (2) orzechy inne, w tym laskowe, (3) soja, (4) gorczyca, (5) jaja, (6) łubin, (7) mleko, (8) ryby, (9) zboża zawierające gluten, (10) sezam, (11) seler, (12) dwutlenek siarki, (13) mięczaki i (14) skorupiaki.

Powyższy przykład dowodzi, jak nauka może naprawdę pomóc konsumentom w dokonywaniu właściwych wyborów.

Czy powinienem obawiać się substancji dodatkowych zawartych w żywności?

Substancje dodatkowe do żywności to substancje dodawane w celu zachowania lub poprawy bezpieczeństwa, świeżości, smaku, konsystencji lub wyglądu danego produktu. W Unii Europejskiej wszystkie substancje dodatkowe, od substancji słodzących po barwniki spożywcze, są poddawane starannej ocenie przed dopuszczeniem ich do stosowania w żywności.

Substancje dodatkowe muszą być dopuszczone, zaś informacja o ich obecności w produkcie musi być zamieszczona na etykiecie.

Niektóre składniki żywności są znane i używane od wieków jako substancje konserwujące – przykładem może być sól (w mięsie takim jak bekon lub suszona ryba), cukier (w marmoladach i dżemach) lub dwutlenek siarki (w winie).

W Unii Europejskiej wszystkie substancje dodatkowe są oznaczone numerem E. Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności ocenia bezpieczeństwo nowych dodatków do żywności lub proponowane nowe zastosowania dla tych już istniejących, zanim zostaną one dopuszczone do stosowania w UE. Dokonuje również ponownej oceny substancji dodatkowych dopuszczonych i stosowanych od dłuższego czasu, aby upewnić się, że nadal mogą być bezpiecznie stosowane.

Substancje dodatkowe do żywności muszą być zawsze uwzględniane w liście składników produktu spożywczego, w którym zostały zastosowane. Etykiety produktów powinny wskazywać zarówno funkcję dodatku w gotowym produkcie (np. barwnik, środek konserwujący), jak i konkretnej substancji – poprzez odniesienie się do odpowiedniego numeru E lub nazwy (np. E 415 lub guma ksantanowa).

(WSSE Olsztyn)

error: Nie kopiuj!!!